کد مطلب:172956 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:164
هراس نداشتن از ملامت دیگران
اگر خواص سربلندی در محضر حق تعالی را بر سربلندی در نزد دیگران ترجیح دهند و حاضر باشند برای كسب رضای خدا در جامعه تحقیر شوند و از سرزنش ها و ملامت ها نهراسند، به یقین همیشه مؤثر و
منشأ تحول خواهند بود. در غیر این صورت جز تسلیم و تن دادن به ذلت در انتظار آنان نخواهد بود. قرآن در وصف بندگان شجاع و سربلند می فرماید:
و لا یخافون فی الله لومة لائم [1] .
در راه خدا از سرزنش هیچ ملامتگری نمی هراسند.
یكی از خواص زمان رسول خدا به مرتبه و مقام رفیعی از ایمان رسیده بود. رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم در مورد او می فرماید:
آن مرد روزی با بزرگان قبیله اش در جایی نشسته بود كه ناگهان جوانی با صورت پوشیده از آن جا عبور كرد. كسی او را نشناخت ولی وقتی رد شد و به پشت سر نگاهی انداخت، آن فرد او را شناخت. با پا و سر برهنه، به سوی وی دوید و دست، سر، سینه و ما بین دو چشمش را بوسید و گفت: پدر و مادرم فدای تو باد ای برادر رسول خدا كه گوشت تو، گوشت او و خون تو، خون او و بردباری تو، بردباری او و علم تو، علم او و عقل تو عقل اوست. از خدا می خواهم مرا به سبب محبت شما اهل بیت سعادتمند گرداند. خداوند به سبب این كار ثوابی به وی داد كه اگر تفصیلش را بنویسند فرشتگان حامل عرش و پیرامون آن از تحمل آن عاجزند. وقتی آن مرد به سوی دوستان و افراد قبیله اش بازگشت، به سرزنش وی پرداختند و گفتند: تو با جایگاهی كه در قبیله و جامعه ی اسلامی و نزد رسول خدا داری چنین به آن عابر فروتنی می كنی؟ «مسعود» در جوابشان گفت: ای جاهلان، آیا گمان می كنید كه به مسلمانی جز به سبب حب رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و این عابر ثواب داده می شود؟
خداوند به سبب این پاسخ او به سرزنش دیگران، ثوابی همچون ثواب پیشین برایش مقدر كرد. آن گاه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم آن شخص را سعد بن معاذ و آن عابر را علی بن ابی طالب علیه السلام معرفی كرد.
منشأ تحول خواهند بود. در غیر این صورت جز تسلیم و تن دادن به ذلت در انتظار آنان نخواهد بود. قرآن در وصف بندگان شجاع و سربلند می فرماید:
و لا یخافون فی الله لومة لائم [1] .
در راه خدا از سرزنش هیچ ملامتگری نمی هراسند.
یكی از خواص زمان رسول خدا به مرتبه و مقام رفیعی از ایمان رسیده بود. رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم در مورد او می فرماید:
آن مرد روزی با بزرگان قبیله اش در جایی نشسته بود كه ناگهان جوانی با صورت پوشیده از آن جا عبور كرد. كسی او را نشناخت ولی وقتی رد شد و به پشت سر نگاهی انداخت، آن فرد او را شناخت. با پا و سر برهنه، به سوی وی دوید و دست، سر، سینه و ما بین دو چشمش را بوسید و گفت: پدر و مادرم فدای تو باد ای برادر رسول خدا كه گوشت تو، گوشت او و خون تو، خون او و بردباری تو، بردباری او و علم تو، علم او و عقل تو عقل اوست. از خدا می خواهم مرا به سبب محبت شما اهل بیت سعادتمند گرداند. خداوند به سبب این كار ثوابی به وی داد كه اگر تفصیلش را بنویسند فرشتگان حامل عرش و پیرامون آن از تحمل آن عاجزند. وقتی آن مرد به سوی دوستان و افراد قبیله اش بازگشت، به سرزنش وی پرداختند و گفتند: تو با جایگاهی كه در قبیله و جامعه ی اسلامی و نزد رسول خدا داری چنین به آن عابر فروتنی می كنی؟ «مسعود» در جوابشان گفت: ای جاهلان، آیا گمان می كنید كه به مسلمانی جز به سبب حب رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و این عابر ثواب داده می شود؟
خداوند به سبب این پاسخ او به سرزنش دیگران، ثوابی همچون ثواب پیشین برایش مقدر كرد. آن گاه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم آن شخص را سعد بن معاذ و آن عابر را علی بن ابی طالب علیه السلام معرفی كرد.
[1] مائده (5) آيه ي 54.